Op 15 augustus werd het einde van de 2e WO tegen Japan herdacht. Premier Mark Rutte sprak tijdens de Indië-herdenking over zijn vader, die net zoals mijn vader als krijgsgevangene in een Jappenkamp terecht kwam. Dat wist ik helemaal niet.

Mijn vader die toen heel jong was heeft weinig herinneringen uit die tijd. Dat is ook het mooie van het menselijk functioneren, dat je een trauma wegstopt omdat het anders te heftig is om verder te leven. Ik moet denken aan dit interview met Leo Neijenhuis in NRC die in hetzelfde kamp heeft gezeten als mijn vader (en op vergelijkbare jonge leeftijd). Het artikel laat zien welke sporen zo’n kampverleden kan nalaten en hoe heftig de reacties kunnen zijn als je hier weer contact mee maakt.

Waar nog relatief weinig aandacht voor is, is de doorwerking van zo’n oorlogsdrama op volgende generaties. Ook ik heb als 2e generatie oorlogsslachtoffer het nodige meegekregen. Het is een belangrijke oorzaak van mijn vastlopen in het verleden.

Juist doordat ik veel heb ‘doorgewerkt’, weet ik nu hoe belangrijk het is dat de aandacht voor ons (oorlogs)verleden blijft bestaan. Én dat er meer bewustzijn komt van hoe het verleden doorwerkt op volgende generaties en hoe je jezelf daarvan kunt bevrijden. 

Het is misschien dan ook geen toeval dat ik veel mensen in mijn coachpraktijk krijg die ook 2e generatie oorlogsslachtoffer te zijn...